دیگر دلم تنگ نمیشود،

از رخودی و پستی درون رهایی میابم،

اینجا را مامنی برای فرار از زنگار تن میدانم،

و به اینجا پناه میبرم...

حتی در اوج تنهایی و بی خبری...

که از خدا دور افتاده ام،

در آلودگی روزمرگی گرفتار آمده ام،

و حال از بی تفاوتی گذر میکنم...

و من به من میرسم،

به اصل خویش،

ندای...

ای بنده من!

روح و روانم سیقل میخورد...

و جانم را جلا می بخشد،

صدای مسجد،

 وهوای مسجد...

 که در وجودم جاری میشود!